حریم خصوصی از حقوق بنیادین بشری است که در بسیاری از نظام‌های حقوقی به رسمیت شناخته شده و از اهمیتی ویژه برخوردار است. بدیهی است که حقی با این میزان اهمیت، ضرورت پیش بینی و اعمال ضمانت اجراهای حقوقی متناسب را طلب می¬کند. مواد و روش‌ها: روش تحقيق در اين پژوهش به صورت توصیفی ـ تحلیلی است. ملاحظات اخلاقي: در اين تحقيق، اصالت متون، صداقت و امانت¬داري رعايت شده است. يافته‌ها: در نظام حقوقی ایران، حریم خصوصی بر مبنای اصول اسلامی و قوانین موضوعه از جمله قانون اساسی، قوانین مدنی و جزایی مورد توجه قرار گرفته است. این مقاله به بررسی جایگاه حریم خصوصی در نظام حقوقی ایران می‌پردازد و مفاهیم، مبانی و چالش‌های موجود در این حوزه را تحلیل می‌کند. در قوانین موضوعه ایران، حریم خصوصی به صراحت مورد حمایت قرار نگرفته و وضع قوانین در حمایت از این حق به صورت تلویحی، پراکنده، نامنسجم و محدود به برخی جنبه¬های حریم خصوصی است. در قانون اساسی ایران، به ویژه اصول 22 و 23، به حفظ حرمت زندگی خصوصی، مکاتبات و آزادی‌های فردی تأکید شده است. همچنین، قوانین جزایی در رابطه با نقض حریم خصوصی، ضمانت‌های اجرایی و مجازات‌هایی تعیین کرده‌اند. با این حال، چالش‌هایی مانند برداشت‌های متفاوت از مفهوم حریم خصوصی، تعارض میان امنیت عمومی و حقوق فردی، و توسعه فناوری‌های نوین باعث شده است که این موضوع همچنان در نظام حقوقی ایران نیازمند تبیین و تطبیق بیشتری باشد. نتيجه: لزوم صیانت از حریم خصوصی با تدوین قانون خاص احساس می¬شود، چرا که قانون اساسی صرفاً به بیان کلیات پرداخته و بیان جزییات را بر عهده قانون عادی نهاده است تا حدود و ثغور این حریم و ابعاد مختلف آن و همچنین تعیین ضمانت اجراهای مطلوب مورد توجه واقع شود. این مقاله به بررسی نقاط قوت و ضعف نظام حقوقی ایران در حمایت از حریم خصوصی پرداخته است و پیشنهادهایی برای بهبود وضعیت موجود ارائه می‌دهد.

آزادی حریم خصوصی حقوق فردی قانون اساسی ایران نظام حقوقی ایران نقض حریم خصوصی.